Τα δημοσιεύουμε
ξανά, για να τα διαβάσουν όσοι δεν τα γνωρίζουν.
Μήπως ο συνδικαλισμός
ορισμένων…………… είναι το εφαλτήριο για εξουσία;
Τελικά τι είναι ο συνδικαλισμός; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η συντονισμένη δράση των εργαζομένων για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους; Είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ο σκοπός της ύπαρξης των εργατικών σωματείων από συλλόγους μέχρι συνομοσπονδίες;
Χρόνια τώρα βλέπουμε τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κάθε χρώματος και ιδεολογίας, μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, μαύροι, να αγωνίζονται –τάχα- για τα δίκαια των συναδέλφων που εκπροσωπούν, ενώ στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται και κόπτονται για την προσωπική τους και μόνο προβολή και ανέλιξη, γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους κατά πως λέει και η λαϊκή ρήμα.
Προσκολλημένοι στην εκάστοτε εξουσία –εργοδοτική ή πολιτική- με την κατάληψη προεδρικών θώκων από συλλόγους μέχρι ομοσπονδίες, με τη στήριξη αφελών ή όχι οπαδών, χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό σαν πλατύσκαλο, σαν εφαλτήριο μέσο και κατορθώνουν να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα από βουλευτικά μέχρι υπουργικά, ικανοποιώντας με το αζημίωτο για αυτούς «και άλλους τινές» τις φιλοδοξίες τους συνήθως σε βάρος όχι μόνο των πολιτών των οποίων τα συμφέροντα –υποτίθεται ότι- υπερασπίζονται, αλλά και της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης της Χώρας.
Για να μη μακρηγορούμε, γνωρίζουμε ποιοι πρώην συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες προερχόμενοι κυρίως από μεγάλες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ), έχουν ζεστάνει (η ζεσταίνουν ακόμα) με τα οπίσθιά τους βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, καθώς και τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολούθησαν (και ακολουθούν) που με την ανικανότητα τους έφτασαν τη Χώρα εκεί που είναι τώρα.
Ανίκανοι να καταλάβουν ότι ένα και ένα κάνουν δύο, ακόμα και αν μετρήσουν δάκτυλα, απεμπολούν τα δικαιώματα του Κράτους και αντί να επιδοθούν στην είσπραξη των οφειλομένων φόρων, εισφορών, βεβαιωμένων προστίμων, την πάταξη του παραεμπορίου που βάσει δηλώσεων αρμοδίων φορέων ανέρχεται σε 20 δις ευρώ, το νοικοκύρεμα και την περιστολή των κρατικών δαπανών, αφού έχουν εξασφαλίσει συνταγματικά το δικαίωμα να παρανομούν χωρίς συνέπειες, εφορμούν με ανεξάντλητη μανία σε μισθωτούς και συνταξιούχους για να περικόψουν μισθούς, συντάξεις, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη αδιαφορώντας αν για όλα αυτά οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις υποχρεωτικές τους εισφορές, αν όλα αυτά γίνονται με την παραβίαση των επιταγών του Συντάγματος που το έχουν καταντήσει από καταστατικό χάρτη σε κουρελόχαρτο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάτι τέτοια συνδικαλιστικά «μπουμπούκια» εκθέτουν τους πολιτικούς «προστάτες» τους, αν βέβαια θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλα όσα πράττουν είναι εν αγνοία των δεύτερων. Λέμε «αν».
Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα, εκτιμώ ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο για τη Χώρα, για τον τόπο, για το συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμα και για τον τελευταίο εργαζόμενο, η πρόοδος των συνδικαλιστών να περιορίζεται και να τερματίζεται στον συνδικαλιστικό τομέα και να απαγορεύεται συνταγματικά η μεταπήδηση στην πολιτική, η κατάληψη πολιτικών «θώκων», ώστε να μη υπονομεύονται οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.Προσκολλημένοι στην εκάστοτε εξουσία –εργοδοτική ή πολιτική- με την κατάληψη προεδρικών θώκων από συλλόγους μέχρι ομοσπονδίες, με τη στήριξη αφελών ή όχι οπαδών, χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό σαν πλατύσκαλο, σαν εφαλτήριο μέσο και κατορθώνουν να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα από βουλευτικά μέχρι υπουργικά, ικανοποιώντας με το αζημίωτο για αυτούς «και άλλους τινές» τις φιλοδοξίες τους συνήθως σε βάρος όχι μόνο των πολιτών των οποίων τα συμφέροντα –υποτίθεται ότι- υπερασπίζονται, αλλά και της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης της Χώρας.
Για να μη μακρηγορούμε, γνωρίζουμε ποιοι πρώην συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες προερχόμενοι κυρίως από μεγάλες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ), έχουν ζεστάνει (η ζεσταίνουν ακόμα) με τα οπίσθιά τους βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, καθώς και τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολούθησαν (και ακολουθούν) που με την ανικανότητα τους έφτασαν τη Χώρα εκεί που είναι τώρα.
Ανίκανοι να καταλάβουν ότι ένα και ένα κάνουν δύο, ακόμα και αν μετρήσουν δάκτυλα, απεμπολούν τα δικαιώματα του Κράτους και αντί να επιδοθούν στην είσπραξη των οφειλομένων φόρων, εισφορών, βεβαιωμένων προστίμων, την πάταξη του παραεμπορίου που βάσει δηλώσεων αρμοδίων φορέων ανέρχεται σε 20 δις ευρώ, το νοικοκύρεμα και την περιστολή των κρατικών δαπανών, αφού έχουν εξασφαλίσει συνταγματικά το δικαίωμα να παρανομούν χωρίς συνέπειες, εφορμούν με ανεξάντλητη μανία σε μισθωτούς και συνταξιούχους για να περικόψουν μισθούς, συντάξεις, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη αδιαφορώντας αν για όλα αυτά οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις υποχρεωτικές τους εισφορές, αν όλα αυτά γίνονται με την παραβίαση των επιταγών του Συντάγματος που το έχουν καταντήσει από καταστατικό χάρτη σε κουρελόχαρτο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάτι τέτοια συνδικαλιστικά «μπουμπούκια» εκθέτουν τους πολιτικούς «προστάτες» τους, αν βέβαια θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλα όσα πράττουν είναι εν αγνοία των δεύτερων. Λέμε «αν».
